On
the border of silence
On
the border of silence
I
will always be invited by a verse of yours
To
walk barefooted
Towards
the dream
That
unfolds in the chambers of sleep.
When
the tiny spider of the night
Will
silently knit
Its
dun steel nets
Wanting
to imprison the resistances
Of
the city that bows
To
the citadel of the stars,
When
her stone boys
Will
wake in the arms of the dream
And
love’s thirst will resurrect
On
their half open lips.
And
each time my heart
Will
beat panicky
Like
the heart of the hare
With
its big red eyes
Standing
tremblingly still
In
front of the headlights of a car
That
slides like a snake hastily
On
the highways of the night with no borders.
Vaso Brataki
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Στα σύνορα της ατέρμονης
σιωπής
πάντα ένας στίχος σου θα
με καλεί
προς το όνειρο ξυπόλητη να
περπατήσω
που ξεδιπλώνεται στις
κάμαρες του ύπνου.
Όταν η μικρή αράχνη της
νύχτας
θα πλέκει σιωπηλά
τα γκριζόμαυρα ατσάλινά της
δίχτυα
θέλοντας να φυλακίσει τις
αντιστάσεις
της πόλης που υποκλίνεται
στην ακρόπολη των άστρων,
όταν τα πέτρινα αγόρια της
θα ξυπνήσουν στα μπράτσα
του ονείρου
και η δίψα του έρωτα θα
αναστηθεί
στα μισάνοιχτα χείλη τους.
Και κάθε φορά η καρδιά μου
αλαφιασμένη θα χτυπά
σαν την καρδιά του λαγού
με τα μεγάλα κόκκινα μάτια
όταν στέκει τρέμοντας
ακίνητος
μπροστά στους προβολείς
του αυτοκινήτου
που γλιστρά σαν φίδι
βιαστικά
στις λεωφόρους της
ασύνορης νύχτας .
Βάσω Μπρατάκη
