the painting is created by Maria Kazazi

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016


                                                     




On the border of silence

On the border of silence
I will always be invited by a verse of yours
To walk barefooted
Towards the dream
That unfolds in the chambers of sleep.
When the tiny spider of the night
Will silently knit
Its dun steel nets
Wanting to imprison the resistances
Of the city that bows
To the citadel of the stars,
When her stone boys
Will wake in the arms of the dream
And love’s thirst will resurrect
On their half open lips.


And each time my heart
Will beat panicky
Like the heart of the hare
With its big red eyes
Standing tremblingly still
In front of the headlights of a car
That slides like a snake hastily
On the highways of the night with no borders.


Vaso Brataki


     ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Στα σύνορα της ατέρμονης σιωπής
πάντα ένας στίχος σου θα με καλεί
προς το όνειρο ξυπόλητη να περπατήσω
που ξεδιπλώνεται στις κάμαρες του ύπνου.
Όταν η μικρή αράχνη της νύχτας
θα πλέκει σιωπηλά
τα γκριζόμαυρα ατσάλινά της δίχτυα
θέλοντας να φυλακίσει τις αντιστάσεις
της πόλης που υποκλίνεται
στην ακρόπολη των άστρων,
όταν τα πέτρινα αγόρια της
θα ξυπνήσουν στα μπράτσα του ονείρου
και η δίψα του έρωτα θα αναστηθεί
στα μισάνοιχτα χείλη τους.


Και κάθε φορά η καρδιά μου
αλαφιασμένη θα χτυπά
σαν την καρδιά του λαγού
με τα μεγάλα κόκκινα μάτια
όταν στέκει τρέμοντας ακίνητος
μπροστά στους προβολείς του αυτοκινήτου
που γλιστρά σαν φίδι βιαστικά
στις λεωφόρους της ασύνορης νύχτας .

Βάσω  Μπρατάκη
                           

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

                   



           MUSE

And when
The night will fall
Like a basket
Full of rainy silence,
I will be the one
To tenderly whisper
-like the wave
Carrying dolphins’ secrets
To the coast-
That love rises secretly
There, in an Aegean’s cave.

And when,
That night time,
Will tenderly touch us
-when the sky quietly opens
Pandora’s secret box
Not knowing that it
Liberates
Black from Hades womb-
I will be the one
To tenderly whisper
«Fear not,
For the light rises
There, in stars’ embrace»

And when
Love will mirror itself on the moon
Like a broken red pomegranate,
Its flaming moments like grains of fire,
And night under its arm
will keep
the little sailor’s song

as a charm,
I will be the one
To tenderly whisper
The most beautiful
Love songs
Like a sweetly singing
Muse
There, under the moonlight.    

Vaso  Brataki      

Η ΜΟΥΣΑ

Και όταν
το δειλινό θα βαραίνει,
σαν ένα πανέρι γεμάτο,
από βροχερή σιωπή,
εγώ θα είμαι αυτή,
που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,
σαν το κύμα στό ακρογιάλι,
που στην ράχη του φέρνει,
των δελφινιών τα μυστικά,
πως ο έρωτας κρυφά ανασταίνεται,
εκεί σε μια σπηλιά του Αιγαίου.


Και όταν
τρυφερά μας αγγίξει,
εκείνη του δειλινού η ώρα,
που ο ουρανός αθόρυβα ανοίγει,
το μυστικό κουτί της πανδώρας,
μην ξέροντας πως ελευθερώνει,
το μαύρο από την μήτρα του Άδη,
εγώ θα είμαι αυτή,
που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,
μην φοβάσαι
και το φως ανασταίνεται,
εκεί στην αγκαλιά των άστρων.


Και όταν
ο έρωτας στο φεγγάρι καθρεφτίζεται,
σαν ένα σπασμένο κόκκινο ρόδι,
με σπόρια φωτιάς, τις πύρινες στιγμές του
και η νύχτα παραμάσχαλα ,
για φυλαχτό φέρνει,
το τραγούδι του μικρού ναύτη,
εγώ θα είμαι αυτή,
που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,
τα πιο όμορφα τραγούδια για την αγάπη,
σαν άλλη γλυκόλαλη μούσα που ανασταίνεται,
εκεί στο φως κάτω από το φεγγάρι.

Βάσω  Μπρατάκη