On the border of silence

On the border of silence

I will always be invited by a verse of yours

To walk barefooted

Towards the dream

That unfolds in the chambers of sleep.

When the tiny spider of the night

Will silently knit

Its dun steel nets

Wanting to imprison the resistances

Of the city that bows

To the citadel of the stars,

When her stone boys

Will wake in the arms of the dream

And love’s thirst will resurrect

On their half open lips.

And each time my heart

Will beat panicky

Like the heart of the hare

With its big red eyes

Standing tremblingly still

In front of the headlights of a car

That slides like a snake hastily

On the highways of the night with no borders.

Vaso Brataki

     ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Στα σύνορα της ατέρμονης σιωπής

πάντα ένας στίχος σου θα με καλεί

προς το όνειρο ξυπόλητη να περπατήσω

που ξεδιπλώνεται στις κάμαρες του ύπνου.

Όταν η μικρή αράχνη της νύχτας

θα πλέκει σιωπηλά

τα γκριζόμαυρα ατσάλινά της δίχτυα

θέλοντας να φυλακίσει τις αντιστάσεις

της πόλης που υποκλίνεται

στην ακρόπολη των άστρων,

όταν τα πέτρινα αγόρια της

θα ξυπνήσουν στα μπράτσα του ονείρου

και η δίψα του έρωτα θα αναστηθεί

στα μισάνοιχτα χείλη τους.

Και κάθε φορά η καρδιά μου

αλαφιασμένη θα χτυπά

σαν την καρδιά του λαγού

με τα μεγάλα κόκκινα μάτια

όταν στέκει τρέμοντας ακίνητος

μπροστά στους προβολείς του αυτοκινήτου

που γλιστρά σαν φίδι βιαστικά

στις λεωφόρους της ασύνορης νύχτας .

Βάσω  Μπρατάκη

                           

                   

           MUSE

And when

The night will fall

Like a basket

Full of rainy silence,

I will be the one

To tenderly whisper

-like the wave

Carrying dolphins’ secrets

To the coast-

That love rises secretly

There, in an Aegean’s cave.

And when,

That night time,

Will tenderly touch us

-when the sky quietly opens

Pandora’s secret box

Not knowing that it

Liberates

Black from Hades womb-

I will be the one

To tenderly whisper

«Fear not,

For the light rises

There, in stars’ embrace»

And when

Love will mirror itself on the moon

Like a broken red pomegranate,

Its flaming moments like grains of fire,

And night under its arm

will keep

the little sailor’s song

as a charm,

I will be the one

To tenderly whisper

The most beautiful

Love songs

Like a sweetly singing

Muse

There, under the moonlight.    

Vaso  Brataki      

Η ΜΟΥΣΑ

Και όταν

το δειλινό θα βαραίνει,

σαν ένα πανέρι γεμάτο,

από βροχερή σιωπή,

εγώ θα είμαι αυτή,

που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,

σαν το κύμα στό ακρογιάλι,

που στην ράχη του φέρνει,

των δελφινιών τα μυστικά,

πως ο έρωτας κρυφά ανασταίνεται,

εκεί σε μια σπηλιά του Αιγαίου.

Και όταν

τρυφερά μας αγγίξει,

εκείνη του δειλινού η ώρα,

που ο ουρανός αθόρυβα ανοίγει,

το μυστικό κουτί της πανδώρας,

μην ξέροντας πως ελευθερώνει,

το μαύρο από την μήτρα του Άδη,

εγώ θα είμαι αυτή,

που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,

μην φοβάσαι

και το φως ανασταίνεται,

εκεί στην αγκαλιά των άστρων.

Και όταν

ο έρωτας στο φεγγάρι καθρεφτίζεται,

σαν ένα σπασμένο κόκκινο ρόδι,

με σπόρια φωτιάς, τις πύρινες στιγμές του

και η νύχτα παραμάσχαλα ,

για φυλαχτό φέρνει,

το τραγούδι του μικρού ναύτη,

εγώ θα είμαι αυτή,

που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,

τα πιο όμορφα τραγούδια για την αγάπη,

σαν άλλη γλυκόλαλη μούσα που ανασταίνεται,

εκεί στο φως κάτω από το φεγγάρι.

Βάσω  Μπρατάκη